مدل‌سازی تعیین مسیر بهینۀ دسترسی به مناطق زلزله‌زده (مطالعۀ موردی: منطقۀ بهمنی بوشهر)

مقدمه: با افزایش جمعیت شهری و به‌تناسب آن افزایش ترافیک معابر، یکی از مهم‌ترین مسائل یافتن راه‌حلی برای کم‌کردن زمان امدادرسانی درون‌شهری است. ازآنجاکه زمان، در پاسخگویی به بحران بسیار حائز اهیمت است، مسیریابی تیم­های ارزیابی به‌عنوان یک مسئله مطرح‌شده است. بررسی ادبیات موضوعی نشان می­دهد، پژوهش‌های اندکی در داخل کشور به مبحث مدل‌سازی ریاضی در مدیریت بحران پرداخته‌اند. هدف این تحقیق، یافتن کوتاه‌ترین مسیر ممکن بین تمام نقاط اصلی یک منطقۀ آسیب‌دیده برای تیم ارزیابی خسارات است، به‌طوری‌که تیم ارزیابی، همۀ نقاط اصلی یک منطقه را فقط یک‌بار بازدید و درنهایت به نقطه مبدأ بازگردد. روش­: در این پژوهش با استفاده از مدل­های تحقیق در عملیات برای مسیریابی تیم‌های ارزیابی خسارات زلزله‌، منطقۀ بهمنی شهر بوشهر به‌عنوان نمونه انتخاب شد. در این ناحیه، میدان­ها، چهارراه‌ها، سه­راه­ها و همچنین نقاط پرجمعیت، به‌عنوان نقاط اصلی (جمعاً نوزده گره) انتخاب شدند. یک گره به‌عنوان ایستگاه، در خارج از ناحیه و بقیه گره­ها به‌عنوان نقاط حادثه‌دیده در نظر گرفته‌ شد. یافته­ها: مسئله مسیریابی تیم­های ارزیابی خسارات با استفاده از نرم‌افزار لینگو با 18 گره و 28 مسیر موجود بین این گره­ها کدنویسی و کوتاه­ترین مسیر دستیابی به همه گره­ها مشخص شد.  نتیجه­گیری: با توجه به یافته‌ها می‌توان گفت که این تحقیق راهنمای مؤثری برای مدیریت بحران استان به شمار می­آید، زیرا با مشخص‌شدن کوتاه‌ترین مسیر، امدادرسانی سریع­تر و درنتیجه تلفات جانی کاهش می­یابد.